سامان عابری /گروه آرياس از میان 62 اثر ارسالي به بخش جنبي جشنواره، توانست به عنوان یکی از شش اثر پذیرفته شده به آن راه یابد. نکته جالب این که آریاس تنبور را از استان قم� به مهدش كرمانشاه� آورد تا این نواي آشنا را براي هم ميهنان و مخاطبان خود با اجرایی خاطره انگیز بنوازد . البته با توجه به این که ساز تنبور یکی از سازهای اصلی خطه کردستان و کرمانشاه است گروه آریاس در راه جلب رضایت مخاطبان خود با دشواری هایی همراه بود؛ این ساز ریشه در زندگی و باور مردم کرمانشاه دارد و تنبورنوازان بزرگی از این شهر به پا خواسته اند. با این وجود این گروه 15 نفره با اثر«ناله تنبور» و چند قطعه دیگر� توانست به صورت نسبی به این توفیق در جلب مخاطب دست یابد که البته انتظار مخاطبانی که گوش آن‌ها به نوای تنور به خوبی آشناست، از گروه آریاس فراتر ازاین اجرای اخیر بود.

گروه آریاس با آهنگسازی و سرپرستی «سید فیروز ایازی» و خوانندگی مهدی قاسمی و یحیی نظری با همراهی سازهای زهی اجرای خود را آغاز کردند که با� تنبک ادامه یافت. در این اجرا علی مومنی، حسین محمدی، حسن جورابچیان و سید فیروزی ایازی (تنبور) نواختند همچنین علی نوروزیان، طیبه قربانی، ریحانه صراف زاده و طاهره عسکر با (سه تار)، فاطمه احسان پور با ساز (عود)، فرهاد دوستی با (دیوان)، مجید ابرقویی با (تنبک)، علی آذری با (دایره) و غلامرضا احسان پور با نوای (دف)، گروه را همراهی کردند.

قطعه اول با یک اجرای ریتمیک شروع شد که در بخش هایی از آن صدای تنبور اوج گرفت اما از جنبه شنیداری نیاز به هارمونی بیشتر در میان گروه احساس می شد حتی در بخش همخوانی نیز این ناهماهنگی رنگ بیشتری به خود می گرفت. در این قطعه که با «جانم علی، ای جان جانانم ...» آغاز شد که پخش صدای سالن هم چندان مطلوب نبود و بر میزان این ناهماهنگی اضافه کرد.

گروه آریاس سبک موسیقی سنتی را برای اجراهایش انتخاب کرده است و در کنار آن نیم نگاهی به اسلوب و منش عرفانی، حداقل در محتوا دارد. هر چند که آهنگساز در زمینه موسیقی با ساختار ارکسترال، پاپ و تلفیقی هم فعالیتهایی داشته است.

اما قطعه دوم� که ساختار محکمتری داشت، تا حدودی متاثر از کارهای گروه «همای» بود، این در حالی است که اوج گرفتن های به موقع و مناسب خواننده نوید بخش آتیه بسیار روشنی برای اوست. در میانه این قطعه تکنوازی تنبور� با اجرای فیروز ایازی کار گروه را به شور و اوج می رساند و تا اندازه ای موفق شد مخاطب خویش را راضی نگاه دارد؛ ایازی تلاش کرد که تحرک و هیجان و انگیزه را برای شنونده� خود به ارمغان آورد.

پایان بخش کار گروه، اجرای «یاوران مستم/ من مست مخمور باده الستم...» بود که به صورت کامل یاد آور� کارهای مرحوم سید خلیل عالی نژاد بود این قطعه هم در بخش نوازندگی و هم در قسمت کلامی که ایازی اجرای آن را بر عهده داشت وامدار عالی نژاد است. بخش پایانی نیز با تک نوازی دف همراه بود که با توجه به اجراهای بسیار زیبا و شورانگیز تکنوازی دف که در حافظه مردمان این خطه از سرزمین‌مان نقش بسته است، نتوانست� در خاطره مردم� شهر قرار گیرد و انتظار مخاطبان از تک‌نوازی این ساز بسیار فراتر از اجرای این گروه بود.

آهنگساز جوان گروه آریاس که نمایندگی حوزه هنری شهر قم را در این اجرا عهده دار بود، زاده کرمانشاه است، او یکی از شاگردان مکتب پورناظری است و تحصیلات آکادمیک دارد که این ویژگی‌ها، انتظار مخاطبان را از اجرای این گروه مضاعف می‌کند. با این وجود نمی‌توان پتانسیل گروه جوان آریاس را برای رشد و پیشرفت در آینده ای نزدیک را نادیده گرفت همان طور که ایازی با اثر ناله تنبور و دیگر اجراهایش، رشدی صعودی در کیفیت مطلوب آثارش را به نمایش گذاشته است و درآرزوهایش ساخت بهترین آثار و پرهیز از کپی کارهای موفق دیگران را در سر می‌پروراند.

با این همه، انتظار می رود که گروه های جوانی همچون آریاس با همراهی دانش و خلاقیت خود بتوانند فضای تازه ای را در نوعی موسیقی سنتی که امروزه از آن به عنوان موسیقی نواحی یاد می شود، ایجاد کنند تا گوش مخاطبان هوشمند موسیقی کرمانشاه را با موسیقی ها و تم های تکراری خسته نکنند و با خلق آثاری خلاقانه جان تازه‌ای را به کالبد این موسیقی اصیل ایرانی بدمند.

�